Στο κατώφλι της τρίτης χιλιετίας η Εκκλησία συνεχίζει να βιώνει το γεγονός της λυτρώσεως και της σωτηρίας, όπως το εβίωσε η Αρχαία Εκκλησία και το παρέδωσε ως ιερά παρακαταθήκη, για να συνεχίσουμε την αποστολή μας μέσα στον κόσμο, σε όλα τα έθνη "ως εσχάτου της γης" (Πράξ. 1,8). Η απλή αυτή διαπίστωση αυξάνει την ευθύνη μας, ώστε να παραδώσουμε ακέραιη και ανόθευτη την πίστη, με τρόπους που δεν υποβιβάζουν ή αλλοιώνουν την αξία του Ευαγγελίου.
Η "Ζύμη του Ευαγγελίου" εκφράζει ταπεινές σκέψεις για τις Ευαγγελικές περικοπές των Κυριακών του λειτουργικού έτους και ολίγων εορτών, χωρίς καμιά αξίωση πρωτοτυπίας ή "εν πειθοίς ανθρωπίνης σοφίας λόγοις" (Α΄ Κορ. 2,4), αλλ' ως μία υπόμνηση όσων εσείς καλά γνωρίζετε και με τη Χάρη του Θεού βιώνετε και πιστεύετε, και το σπουδαιότερο, μαρτυρείτε στον σύγχρονο κόσμο, όχι σαν μια εκκλησιατική είδηση, αλλά ως μια εξομολόγηση της προσωπικής σας σχέσεως με τον Θεό.