[...] Ο κινηματογράφος για πολλά χρόνια ήταν η μοναδική διασκέδαση των Ελλήνων. Ιδίως στις επαρχίες και στις συνοικίες της Αθήνας με το μικρό εισιτήριο, τα ελληνικά κυρίως έργα που δεν χρειάζονταν υποτιτλισμό, κάθε Σαββατοκύριακο μπορούσαν και έδιναν χειροπιαστό το όνειρο σε χιλιάδες εργατικούς.
Θυμάμαι πολύ καλά ότι μέχρι τη δεκαετία του '80 οι "καλοί" κινηματογράφοι έδιδαν τετρασέλιδα προγράμματα που στην τρίτη σελίδα έγραφαν σε περίληψη την υπόθεση του έργου. Οι υπόλοιποι έδιναν ένα σκέτο μονόφυλλο σε κακό χαρτί, μ' ένα κείμενο που πολλές φορές ταίριαζε σε όλα τα έργα. Οι θεατές μόλις στρογγυλοκάθονταν στη θέση τους το πετούσαν.
Στη δεκαετία του '60 υποπτεύομαι ότι θα ήταν παράδοση χρόνων) σε πολλούς κινηματογράφους, κεντρικούς και συνοικιακούς, η ταξιθέτρια προχωρώντας ανάμεσα στους διαδρόμους προσπαθούσε με την τρόμπα που κρατούσε ψηλά να δώσει μια άλλη μυρωδιά στην ατμόσφαιρα, καθώς η έλλειψη αέρα και ασφαλώς η δυσοσμία δημιουργούσε αναπνευστικά προβλήματα και δυσφορία. Η τρόμπα ήταν ίδια μ' εκείνες που χρησιμοποιούσαν το δηλητηριώδες "φλιτ" για τα κουνούπια και τις μύγες. Κύριος οίδε τι ουσίες ήταν ανακατεμένες σ' εκείνο το πατσουλί, που μάλλον πρέπει να ήταν ανθόνερο και...κάτι άλλο...
Οι παλαιότεροι θα θυμούνται ακόμη, ασφαλώς, τη νυχτερινή μεταφορά των ταινιών από τον έναν κινηματογράφο στον άλλο. Οι εποχούμενοι σε μηχανάκια μεταφορείς με την ψυχή στο στόμα για να προλάβουν να μην παρατραβήξει το διάλειμμα, καθώς οι βιαστικοί θεατές είχαν αρχίσει κιόλας να δυσφορούν για την καθυστέρηση χτυπώντας τα πόδια τους ή χειροκροτώντας. Το δυσάρεστο θα ήταν αν ο εποχούμενος πάθαινε κάποιο ατύχημα στο δρόμο -ακούστηκαν πολλές φορές και τέτοια θλιβερά συμβάντα. [...]

Μάνος Ελευθερίου