Ο Παπαδιαμάντης αφουγκράστηκε "το ξένο" με σεβασμό και αφομοίωσε όσα στοιχεία μπορούσε να εντάξει "τελετουργικά" στις μεταφράσεις και την πεζογραφία του, έχοντας σύμμαχο την ανυπέρβλητη δύναμη του λόγου του. Όσοι από τους συγχρόνους διάβασαν τις μεταφράσεις του απήλαυσαν την "κρυσταλλόηχο" και "αργυρόηχο" φωνή του μεταφραστή. Εις ό,τι αφορά τους σημερινούς αναγνώστες των μεταφράσεων του Παπαδιαμάντη, πιστεύω πως όσοι εξ αυτών αντιμετωπίζουν την ελληνική γλώσσα ως διαχρονικό πλουτοφόρο κοίτασμα εξέρχονται από τις σελίδες των μεταφρασμάτων του διπλά ωφελημένοι. Πρώτον, διότι αξιώνονται μετοχής στο προαναφερθέν "ξένο" και σε ό,τι αυτό "κομίζει εις την Τέχνην" και δεύτερον, διότι η μετοχή αυτή πραγματώνεται μεσω μιας γλώσσας "που δεν ξέρει από ψέμα", σύμφωνα τουλάχιστον με τον ποιητή που μας προτρέπει να μνημονεύουμε Διονύσιο Σολωμό και Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη.