Ξεκίνησα να τρέχω, όπως οι περισσότεροι, για λόγους υγείας και για να ελέγξω το βάρος μου. Για πολλά χρόνια ήταν μόνο αυτό. Έτρεχα συστηματικά κι ένιωθα καλά με το σώμα μου. Σιγά-σιγά, όμως, το τρέξιμο άρχισε να σημαίνει πολλά περισσότερα. Ήταν η απαντοχή μου σε δύσκολες στιγμές, ήταν μια συνεχής πρόκληση να ξεπερνώ τα όριά μου κι ήταν ένα ταξίδι με πολλούς φίλους πάνω στο οποίο ο καθένας από εμάς μπορούσε να επενδύει προσδοκίες και όνειρα. Ένα καινούργιο κεφάλαιο στη ζωή μου, από αυτά που σε ανανεώνουν και σου ανοίγουν νέους ορίζοντες. Κάποια στιγμή το συνδύασα με την άλλη μου αγάπη, το γράψιμο, μέσα από μια στήλη στην Athens Voice που οδήγησε σε αυτό το βιβλίο. Συνεχίζω να απολαμβάνω και τα δύο.

"Η εικόνα ήταν λίγο σουρεαλιστική. Το προηγούμενο βράδυ είχε υγρασία και το πρωί ένα χαμηλό πέπλο ομίχλης είχε καλύψει τη θάλασσα. Εξείχαν μόνο οι κορφές κι είχες την εντύπωση ότι τα νησιά στεκόντουσαν στον αέρα. Θύμιζε σκηνικό από την "Ομίχλη", σχεδόν περίμενα ένα πειρατικό σκαρί να αχνοφανεί στον ορίζοντα, ο δυνατός ήλιος όμως που βγήκε στο μεταξύ,
επανέφερε την κανονικότητα..."