Η Ίνγκεμποργκ Μπάχμαν, όπως και οι Αυστριακοί συγγραφείς της "Ομάδας της Βιέννης" Ρόμπερτ Μούζιλ, Τόμας Μπέρνχαρντ και Πέτερ Χάντκε, ασχολήθηκε με το θέμα της υπαρξιακής σχέσης ανάμεσα στη γλώσσα, τη νόηση και τον κόσμο.
Το ποιητικό εγώ δεν μιλάει εκ των έσω ενός εξωτερικού κόσμου, αλλά μένει στα σύνορα, στην περιφέρεια, και η γλώσσα που χρησιμοποιεί είναι γλώσσα ορίων: "συνορεύει εδώ μια λέξη με μένα, την αφήνω να συνορεύει". "Τα όρια της γλώσσας μου [...] επισημαίνουν τα όρια του κόσμου μου. Δεν μπορεί να υπάρξει ένας καινούργιος κόσμος χωρίς μια νέα γλώσσα".
Με το έργο της, η Μπάχμαν αποσκοπεί στη διεύρυνση, μέσα από έναν αγώνα αυτογνωσίας, των ορίων της συνείδησης, εμμένει στον διάλογο με τον Άλλον, με το Εσύ, που είναι και το Εγώ. Στον έρωτα αυτή η πορεία με στόχο την απόλυτη προσέγγιση του Άλλου, das' "Αηkοmmeη", την "Άφιξη" στον Άλλο, ταυτίζεται με την "Άφιξη" στο Εγώ.