Στο έργο αυτό παρουσιάζεται η αρχαιοελληνική συμβολή στην επεξήγηση της ύπαρξης μέσω του εσωτερισμού και στον Δυτικό Πολιτισμό. Ανασύρεται και τεκμηριώνεται η μυητική διδασκαλία, που κατά μεγάλο μέρος βρίσκεται διασκορπισμένη στα κείμενα της αρχαιοελληνικής γραμματείας. Αποσυμβολίζεται η Ιερά Τετρακτύς, αναλύεται η Πυθαγορεία πεντάλφα και παρουσιάζονται υπαρξιακές κοσμοθεωρίες μεγάλων αρχαίων Ελλήνων στοχαστών. Καταχωρούνται τα επιτεύγματα του αρχαιοελληνικού πολιτισμού, εμπνευσμένα από τον λατρευτικό μυισμό και τον φιλοσοφικό στοχασμό, όπως: η ανάπτυξη της πόλης, του πολιτεύματος, του δικαίου, των επιστημών, των τεχνών, των γραμμάτων, του αλφαβήτου, της μουσικής και του αθλητισμού, όπως και η συσχέτηση αρμονίας-αριθμών και η διαμόρφωση του λαμβδώματος. Καταγράφεται η φιλοσοφική σκέψη θεματικά, διαχρονικά και αποφθεγματικά από τα τέλη της 2ης π.Χ. χιλιετίας μέχρι τα τέλη της 2ης μ.Χ. χιλιετίας. Η συντριπτική υπεροχή του αρχαίου ελληνικού στοχασμού μέχρι και σήμερα είναι ολοφάνερη.
Το επίμετρο δίνει συμπληρωματικές αναφορές επί της Τετρακτύος, ερμηνεύει το Δελφικό ΕΙ, παρουσιάζει τον όρκο του Μεγάλου Αλεξάνδρου ως δείγμα πολιτικού ύφους και ήθους, κατονομάζει τους σοφούς της αρχαιότητας και παραθέτει Δελφικά ηθικά παραγγέλματα. Άλλα περιεχόμενα του επίμετρου είναι η αλχημεία, η πρακτική της μαγείας στην αρχαία Ελλάδα, η πρωτοκατοίκηση του ελλαδικού χώρου, η γενεαλογία της ελληνικής φυλής και το Πάριο Χρονικό.