Η διαφορά μεταξύ αρχαίων και νέων τομών θα σβήσει με τον καιρό και θα απομείνει μόνο, πάνω στο φλοιό, μια μοναδική εγγραφή, ένα βιβλίο με ένα κυρίαρχο μήνυμα: Εδώ υπήρχαν δύο φίλοι, δύο αδερφοί".

Πρόκειται για το πιο προσωπικό μυθιστόρημα του Μπερνάρντο Ατσάγα. Σ' αυτό, σαν να κοιτάζουμε ένα μωσαϊκό φτιαγμένο από διαφορετικές χρονικές περιόδους, τόπους και στιλ, διατρέχουμε την ιστορία δύο φίλων: του Χοσέμπα και του Δαβίδ, του γιου του ακορντεονίστα.

Από τη δεκαετία του '30 ως τα τέλη του 20ού αιώνα, από την Ομπάμπα ως την Καλιφόρνια, από τα παιδικά χρόνια στο σχολείο ως την κόλαση του πολέμου και της βίας, ο Ατσάγα προσεγγίζει θαρραλέα το θέμα της μνήμης, της νοσταλγίας, της φιλίας, αλλά και της θλίψης του ανθρώπου που αφήνει την πατρίδα του, γνωρίζοντας πως δεν θα την ξαναδεί.

Και στο κέντρο των πολλαπλών διακλαδώσεων αυτής της ιστορίας, η μοναδική πιθανότητα σωτηρίας, απέναντι στις πιο δραματικές περιστάσεις: ο έρωτας. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

"Δυσκολεύομαι να φανταστώ πώς μπορεί να συμπεριληφθεί τόση κομψότητα μέσα σε τέτοια απλότητα. Εκτός από κάλλος και τρυφερότητα, "Ο γιος του ακορντεονίστα" ξεχειλίζει από έναν βαθύ και έντονο ανθρωπισμό... Η ζωή, ο θάνατος και ο έρωτας. Αυτά που μοιάζουν να είναι τα κλασικά και αιώνια θέματα της λογοτεχνίας, αποτελούν επίσης τον άξονα και πυξίδα αυτού του βιβλίου. "Ο γιος του ακορντεονίστα" μας επικυρώνει και μας ανανεώνει τα επιχειρήματα για να συνεχίσουμε να πιστεύουμε στη λογοτεχνία και στη ζωή". (Ibon Egapa, BERRIA)

"Ελάχιστα μυθιστορήματα έχουν προκαλέσει τόση προσμονή όσο "Ο γιος του ακορντεονίστα". Ελάχιστα άξιζαν την τόση αναμονή". (Mari Jose Olaziregi, GARA)
"Μπορούμε να πούμε δίχως δισταγμό πως αυτό είναι το μεγαλύτερό του επίτευγμα ως σήμερα... Η μυθιστορηματική του πλοκή είναι τέτοια που δεν θέλεις να τελειώσει ποτέ και η αριστοτεχνική ομορφιά, το ύψος και η λειτουργία του το προορίζουν να αποτελέσει πρότυπο και κανόνα στη Δύση. Είναι το πρώτο μεγάλο βασκικό μυθιστόρημα". (Amaia Gabantxo)