Μετά τις μελέτες "Η εικαστική ζωή και η αισθητική παιδεία στην Αθήνα του 19ου αιώνα" (1990), "Το πρόβλημα της ελευθερίας στη βυζαντινή τέχνη" (2002), "Οι ναοί των Ελλήνων μεταναστών" (2005) κ.ά., ο συγγραφέας επιχειρεί, στο παρόν βιβλίο, να αναλύσει και να περιγράψει μια άλλη συνιστώσα αυτού που θα ήταν δυνατόν να οριστεί ως η αισθητική έκφραση της συλλογικής συνείδησης των Ελλήνων, με την πεποίθηση ότι για το χαρακτηρισμό του επιπέδου πολιτισμού μιας κοινωνίας, σε μια συγκεκριμένη περίοδο, πρέπει να χρησιμοποιείται ως τεκμήριο όχι μόνον η δημιουργία των κορυφαίων, αλλά και όλων εκείνων που ίσως να επικοινωνούν περισσότερο με το κοινωνικό σύνολο και να το εκφράζουν πληρέστερα.