Από τον Πλάτωνα έως τον Χάιντεγκερ, η φιλοσοφία ενδιαφέρεται λιγότερο για τα ίδια τα έργα τέχνης παρά για το ερώτημα πώς να μάθουμε αν η τέχνη μπορεί να εκφράσει την αλήθεια. Δύο αίτια, λοιπόν, καθυστέρησαν την ανάπτυξη μιας πραγματικής «οντολογίας» των έργων: από τη μια, η πλατωνική καταδίκη της τέχνης - που έκανε να κυριαρχήσει το καθαρό περιεχόμενο επί της αισθητής μορφής, από την άλλη, η γέννηση της αισθητικής - που έδωσε τον τόνο στη συναισθηματική διάθεση του θεατή ή του καλλιτέχνη. Με τον Χάιντεγκερ και τον Μερλώ-Ποντύ γίνεται πράγματι δυνατή μια φιλοσοφία της τέχνης.