Συνάντησα τον Χρήστο Βακαλόπουλο για πρώτη φορά σ' ένα μπαράκι της Αθήνας. Συζητήσαμε για το Κυπριακό επί ώρες. Κάναμε αυτές τις κουβέντες άλλες δυο-τρεις φορές ακόμη, όταν ξαναεπισκεπτόμουν την Αθήνα. Την τελευταία φορά που τον είδα, έβγαινε από το βιβλιοπωλείο Νεφέλη στην Ασκληπιού και σ' έναν πεζόδρομο μιλούσαμε για το αφιέρωμα που θα έκανα στο περιοδικό Ένωσις με θέμα Τι είναι η πατρίδα μας. Του άρεσε πολύ η ιδέα, το είχε μάθει από τον Κακίση, και μου ζήτησε να γράψει και αυτός ένα κομμάτι. Πετούσα απ' τη χαρά μου, διότι είχε ένα αλλιώτικο πάθος για την Κύπρο, που μου άρεσε πολύ. Μου υποσχέθηκε ότι πριν φύγω για την Κύπρο θα το είχε έτοιμο. Σε λίγες μέρες ο Χρήστος δε ζούσε πια. Δεν ξέρω καν αν έγραψε κάτι ούτε έχει νόημα να μάθω. Ξέρω μόνο πως χάσαμε ένα σπουδαίο διανοούμενο και άνθρωπο.

Τώρα το έφερε η μοίρα να ξανασυναντηθούμε, διαμέσου πάλι του Κακίση, με μια άλλη κοινή μας αγάπη, τη μουσική των Kinks. [...]

Το βιβλιαράκι αυτό δεν είναι μόνο ένας φόρος τιμής προς τους Kinks αλλά και προς τον Χρήστο Βακαλόπουλο.

(Βάσος Φτωχόπουλλος από τον πρόλογο του βιβλίου)