Το 2006, με αφορμή την ταινία που γύρισε ο Μπράιαν ΝτεΠάλμα με βάση το μυθιστόρημα "Η Μαύρη Ντάλια", ο Τζέημς Ελλρόυ γράφει ένα κείμενο ως επίλογο στο διάσημο μυθιστόρημά του, πραγματευόμενος τη συγγραφή του βιβλίου του, τη ζωή του και τους φόνους των δυο γυναικών που τον σημάδεψαν: της μητέρας του, της Τζην Χίλλικερ Ελλρόυ, και της Μπέττυ Σορτ, της επονομαζόμενης "Μαύρη Ντάλια".
"Δεν μπορούσα να θρηνήσω φανερά για την Τζην. Μπορούσα για την Μπέττυ. Μπορούσα να εκτρέψω το αιμομικτικό πάθος μου σ' ένα ασφαλές αντικείμενο πόθου. Μπορούσα να διαγράψω την Τζην με την σκληρή καρδιά ενός παιδιού και να αγαπήσω με αφοσίωση την Μπέττυ. [...] Είναι ένα τραγούδι χωρίς κρεσέντο και φινάλε. Είναι μια διαδρομή πενήντα ετών που απαιτεί αυτές τις τελικές εξηγήσεις." [...] "Ο τρομακτικός θάνατος της Μπέττυ Σορτ μας λέει ότι δεν υπάρχει διακοπή στον ανθρώπινο τρόμο. Διακλαδίζεται σε ιδεοληπτικές τροχιές. Προκαλεί τους καλλιτέχνες να συγχωνεύσουν ψέματα και αλήθειες. Ακολούθησα το δρόμο της. Ο Μπράιαν ΝτεΠάλμα ακολούθησε λαμπρά τον δικό μου. Το μυθιστόρημα δικό μου. Η ταινία δική του. Ο κόσμος μου σαν η οπτική καταγραφή του. Η Ντάλια σαν μαγνήτης και μαγνητικό πεδίο και διαιτητής αντιφατικών λυτρώσεων."