[...] Το φθινόπωρο του 431 π.Χ. ο Περικλής ορίστηκε από το δήμο να εκφωνήσει σε επίσημη τελετή τον επικήδειο για τους πρώτους Αθηναίους νεκρούς του Πελοποννησιακού πολέμου. Δεν ξέρουμε ακριβώς τι είπε· όμως στην ιστορία του ο Θουκυδίδης (460-398 π.Χ.) συνθέτει και του αποδίδει έναν αξιοθαύμαστο επιτάφιο λόγο: τεκμηριωμένο έπαινο και εμπνευσμένο ύμνο στην Αθηναϊκή Δημοκρατία.

Ένα χρόνο νωρίτερα, το 432 π.Χ., είχε ολοκληρωθεί, με την εποπτεία του Φειδία, ο μεγάλος ναός της Αθηνάς στην Ακρόπολη, ο Παρθενώνας. Ο γλυπτικός του διάκοσμος περιλαμβάνει μια ζωφόρο, μια σειρά από ανάγλυφα, που το ένα με το άλλο αναπαριστούν την πομπή των Παναθηναίων. [...]

Τις δύο αυτές μαρτυρίες του δημοκρατικού μεγαλείου, ένα μνημείο λόγου και ένα εικαστικό έργο, αποφάσισε να παρουσιάσει παραλληλισμένα σε ένα τεύχος η Βουλή των Ελλήνων, για να θυμίζουν τις ρίζες και τα αγαθά ενός πολιτικού συστήματος, που δε φτάνει μόνο να το αναγνωρίζουμε και να το τιμούμε, αλλά πρέπει καθημερινά, ένας ένας και όλοι μαζί, να το δικαιώνουμε μέσα μας και να το μετουσιώνουμε σε πράξη.

(Απόστολος Χρ. Κακλαμάνης, από τον πρόλογο του βιβλίου)