Στην οικογένειά μου υπήρχαν δύο αφηγητές, τους οποίους ευγνωμονώ για τις αξέχαστες στιγμές που έζησα, ακούγοντάς τους. Ήταν ο παππούς μου και ο θείος μου.
Όλα τα παραμύθια που αφηγούνταν σ' εμάς τα παιδιά, τα μακριά χειμωνιάτικα βράδια, συχνά κάτω από το μελαγχολικό ουρλιαχτό της χιονοθύελλας, όταν η φωτιά στο τζάκι μας έπαιρνε τη μορφή ενός από τους ήρωες αυτών των παραμυθιών, ζεσταίνοντάς μας και αντιδρώντας με συμπάθεια σε όλα τα καπρίτσια της παιδικής φαντασίας μας.
Και τώρα η ίδια, σαν αφηγητής πια, θέλω να σας διηγηθώ τα παραμύθια, τα οποία αφηγόντουσαν ο παππούς μου και ο θείος μου, τα οποία και συγκέντρωσα.
(Εύα Ακριτίδου)