Το πρώτο απ' τα έξι κείμενα αυτής της συλλογής "αναφέρεται" στην Κέρκυρα, την πόλη του μεταίχμιου, την μεταφυσική πόλη των ορίων της παιδικότητας, των ορίων ανάμεσα στους κήπους και τους παλιούς θερινούς κινηματογράφους. Το δεύτερο "διαπραγματεύεται" το ζήτημα της νεκρώσιμης ευωδιάς του έαρος, τις μεταφορές της Ταφής στις σκηνές της εσωτερικής ζωής. Το τρίτο "μιλάει" για την εποποιία της Ερωτικής Αφιέρωσης, την οποία οδηγώ σ' ένα παράξενο τέλος, σ' ένα κύκνειο άσμα που θα βυθιστεί, όπου να 'ναι στην παρωδία. Το τέταρτο "θίγει" την ιστορική υλικότητα της γραφής, τη "μαγική" της συνάρτηση προς την Ιστορία του ανθρώπινου σώματος. Το πέμπτο "εξετάζει" τη λειτουργία της θεραπευτικής ενθύμησης στη Φωτογραφία, αυτή τη βασίλισσα των artes moriendi, που μοιάζει ξαφνικά να δικαιώνεται σε σχέση με τις άλλες, τυφλές, μοντέρνες εικόνες. Ενώ το τελευταίο "φωτίζει" τον εναγκαλισμό ομορφιάς και θανάτου, αισθητικής και μακάβριου, μόδας και βαμπιρισμού. Και τα έξι κείμενα μπορούν να διαβαστούν σαν αναπτύξεις του ίδιου θέματος, που είναι ο Ανέφικτος Αποχωρισμός. Και τα έξι ξεκινούν απ' το δοκίμιο και απολήγουν σε ισάριθμες "φαντασίες" (με την έννοια που δίνουν στη λέξη οι συνθέτες). Και τα έξι κυριολεκτούν εξοφλώντας συνάμα την οφειλή στο πνεύμα της σάτιρας.