Έχω συχνά διερωτηθεί πώς γίνεται και η σιωπή είναι πολύ βαθύτερη όταν τη μοιραζόμαστε με άλλους; Γιατί η προσευχή μας είναι τόσο πιο πολύ συγκεντρωμένη, τόσο εντονότερη και όμως εντελώς απλή, όταν την αναπέμπουμε από κοινού με άλλους μέσα σε πνεύμα σιωπηλής λατρείας, μπροστά στον Θεό της χωρίς σύνορα αγάπης και του άπειρου ελέους; Πώς συμβαίνει και μέσα στη σιωπή η προσευχή μας αγκαλιάζει τον άλλον με τρόπο μοναδικό, έτσι ώστε, μέσα σε μια απερίγραπτη αρμονία, να δεόμαστε ο ένας για τον άλλον, να ευχαριστούμε ο ένας για τον άλλον και να προσφέρουμε ο ένας τον άλλον στον Θεό, του Οποίου την παρουσία και την αγάπη τη νιώθουμε σχεδόν σωματικά· την αγάπη Εκείνου που είναι ο Εμμανουήλ, δηλαδή "ο Θεός μεθ' ημών";
Το "οικουμενικό πρόβλημα" μπορεί να λυθεί εντελώς εκεί όπου οι άνθρωποι, που αγαπούν τον Χριστό και Του προσφέρουν την αδιάλειπτη αφοσίωσή τους, συγκεντρώνονται εν ησυχία, για να Τον λατρεύσουν και να ακούσουν μαζί τη φωνή Του...