Ο Κωστής Παλαμάς, ένας από τους πολυγραφότερους Έλληνες λογοτέχνες, γεννήθηκε στην Πάτρα στις 13 Ιανουαρίου 1859.

Το 1897 διορίστηκε γραμματέας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, ενώ την ίδια χρονιά κιόλας άρχισε να δημοσιεύει τις σημαντικότερες ποιητικές του συλλογές και συνθέσεις, όπως οι "Ίαμβοι και Ανάπαιστοι" (1897), "Ασάλευτη Ζωή" (1904), "ο Δωδεκάλογος του Γύφτου" (1907), "Η Φλογέρα του Βασιλιά" (1910). Το 1918 του απονεμήθηκε το Εθνικό Αριστείο Γραμμάτων και Τεχνών, ενώ από το 1926 έγινε βασικό μέλος της Ακαδημίας των Αθηνών, και πρόεδρός της το 1930.

Πέθανε στις 27 Φεβρουαρίου 1943 έπειτα από σοβαρή ασθένεια. Η κηδεία του έμεινε ιστορική, καθώς μπροστά σε έκπληκτους Γερμανούς κατακτητές και χιλιάδες κόσμου τον συνόδευσε στην τελευταία του κατοικία, στο Α Νεκροταφείο Αθηνών, ψάλλοντας τον εθνικό ύμνο. Ήταν υποψήφιος για το βραβείο Nobel Λογοτεχνίας 14 φορές (1926, 1927, 1928, 1929, 1930, 1931, 1932, 1933, 1934, 1935, 1936, 1937, 1938 και 1940).