Σ’ αυτήν εδώ τη σύναψη μιας σειράς δοκιμίων, με αφετηρία το δυτικό μυθιστόρημα μεγάλου μέρους του 20ού αιώνα, αναπτύσσεται ο ελεύθερος, δοκιμιακός λόγος ενός νεαρού ακόμα αναγνώστη, στις ασφυχτικές συνθήκες του τέλους της ελληνικής δεκαετίας του ’60. Βασικός σκοπός του δεν ήταν η κειμενική ανάλυση ή η απολογία της κειμενικής απόλαυσης, αλλά ο στοχασμός με αφορμή φιλοσοφικά ζητήματα της κοινωνικής ανθρωπολογίας, έτσι όπως τα πραγματεύτηκαν οι λογοτεχνικές φαντασίες στα μεσοπολεμικά και μεταπολεμικά χρόνια. Ο νεαρός αναγνώστης ήθελε να σκεφθεί, με τις δυνατότητές του εκείνης της εποχής, πάνω στα ανοιχτά διλήμματα ηθικής τάξεως που έβλεπε να προβάλλονται στη ζωή των δυτικών κοινωνιών. Αφ’ ετέρου, να καταλάβει αν τα πάθη του νεωτερικού ανθρώπου, εντοπισμένα στη λογοτεχνία, από τον Κάφκα ως τον Σαιντ Εξυπερύ και τον Καμύ, έχουν σχέση με την αγωνία των πολιτικών συστημάτων της εποχής που διεκδικούσαν το απόλυτο. Δηλαδή το παντοτινά απλησίαστο. Οι ιδέες και τα μεταφυσικά οράματα υπόσχονται ηδονικές γιορτές και παραδείσους, αλλά οι συστημικές προφητείες φτιάχνουν τις κλίμακές τους προς το υπερβατικό με τις εκατόμβες των ανθρώπινων σωμάτων!