Η Ζάκρος βρίσκεται στο νοτιοανατολικό άκρο της Κρήτης και ήταν γνωστή αρχαιολογική θέση, χάρη σε αναφορές περιηγητών, ήδη από το 19ο αιώνα. Στις αρχές του 20ού αιώνα, ο άγγλος αρχαιολόγος David G. Hogarth, εκπροσωπώντας τη Βρετανική Αρχαιολογική Σχολή των Αθηνών, ερεύνησε για πρώτη φορά ανασκαφικά το χώρο, φέρνοντας στο φως τμήμα ενός μινωικού οικισμού με οικονομία φανερά προσανατολισμένη προς τη θάλασσα. Από τα αρκετά πλούσια ευρήματα της ανασκαφής του Hogarth, ίσως το σημαντικότερο ήταν η ανακάλυψη ενός αρχείου που περιελάμβανε - εκτός από μία πήλινη πινακίδα της μινωικής, Γραμμικής Α, γραφής - 300 περίπου σφραγίσματα (αποτυπώματα σφραγίδων επάνω σε πηλό, που ασφάλιζαν επιστολές ή δέματα), με παραστάσεις εμπνευσμένες από το θρησκευτικό-λατρευτικό κύκλο των Μινωιτών. Ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες για την ιδιομορφία τους ήταν κάποιες από τις παραστάσεις οι οποίες παρουσίαζαν δαιμονικά πλάσματα ή φανταστικά τέρατα, που προέκυψαν από την ανάμειξη χαρακτηριστικών διαφορετικών όντων. Ο βρετανός ερευνητής, όμως, δεν μπόρεσε να δει πίσω από την ανακάλυψη του μοναδικού αυτού ευρήματος την παρουσία ενός διοικητικού κέντρου, παρόλο που η ύπαρξη γραφειοκρατίας αποτελούσε μια σοβαρή ένδειξη γι' αυτό. Ύστερα από μία μόνον ανασκαφική περίοδο (1901) - που τελείωσε κάπως άδοξα με μια αιφνίδια καταστροφή που προξένησε η ισχυρή επιδείνωση των καιρικών φαινομένων - ο Hogarth εγκατέλειψε τη θέση, δημοσιεύοντας μόνο μία ανασκαφική έκθεση στο ετήσιο περιοδικό της Βρετανικής Αρχαιολογικής Σχολής των Αθηνών. Ελάχιστα από τα ευρήματα - ανάμεσά τους και τα περίφημα σφραγίσματα - παρουσιάστηκαν λίγο αργότερα από τον ίδιο ή συνεργάτες του, σε άρθρα που δημοσιεύθηκαν σε διεθνή αρχαιολογικά περιοδικά.
[...]
(απόσπασμα από το βιβλίο)