Ο Δημήτρης Ησαΐας και ο Τάσης Παπαϊωάννου είναι ίσως οι σημαντικότεροι αρχιτέκτονες της γενιάς τους. Τα δημόσια και ιδιωτικά κτίριά τους δεν διακρίνονται για έναν χαρακτήρα τοπικότητας, ούτε για την άκριτη υιοθέτηση διεθνών παραδειγμάτων. Ακολουθούν έναν τρίτο δρόμο, μεταξύ της αντικειμενικής αφήγησης της δομής και της αναγωγικής ικανότητας της μορφής, που μορφοποιεί τις επιδιώξεις εντοπιότητας, ένταξης, λειτουργιών, χειρισμού των φυσικών δεδομένων, συνηθειών ζωής, συλλογικών επιθυμιών και κατασκευαστικών δυνατοτήτων με τα ιδεολογικά και σχεδιαστικά εργαλεία της πολιτικά και κοινωνικά πιο προοδευτικής μεταπολεμικής ευρωπαϊκής πρωτοπορίας. Αφετηρία τους είναι το ελληνικό μοντέρνο κίνημα της δεκαετίας του 1930 και το διαχρονικό παράδειγμα του Λε Κορμπυζιέ. Επιδιώκουν εντούτοις την παραγωγή μιας αρχιτεκτονικής αυθεντικά ελληνικής, και γι' αυτό οικουμενικής, χωρίς να είναι ούτε ρομαντικοί ούτε φορμαλιστές, σε έναν δρόμο σχεδιαστικής αυστηρότητας και συνέπειας που πρώτος εγκαινίασε ο Άρης Κωνσταντινίδης.

Με την επιμέλεια του Αντρέα Γιακουμακάτου και εισαγωγικά κείμενα του ιδίου και των Barbara Hoidn και Wilfried Wang, ο τόμος εξετάζει το αρχιτεκτονικό έργο 30 χρόνων των δύο αθηναίων αρχιτεκτόνων που συνοψίζει ερεθίσματα και μνήμες ενός τόπου και ταυτόχρονα αποτελεί πεδίο δημιουργικής δράσης με απόλυτη και αδιαφιλονίκητη πολιτισμική αυτονομία.

Α.Γ.