[...] Μέσα στο Εκκλησιαστικό Σώμα, ξεχωριστή θέση κατέχει ο θεσμός των Εκκλησιαστικών Συμβούλων ή Επιτρόπων, όπως λέγονταν παλαιότερα. Αποτελούν τους πλέον άμεσους συνεργάτες του Εφημερίου και νοηματοδοτούν την εκπροσώπηση του λαϊκού στοιχείου στην Εκκλησιαστική Διοίκηση. Ουσιαστικά, επιλέγονται, όχι για να ωφεληθούν ανθρωπίνως κάτι, μιας που η θέση τους είναι τιμητική και άμισθη, αλλά για να βαστάσουν έναν ειδικώτερο Σταυρό, αυτόν της ευθύνης της διοικήσεως και διαχειρίσεως του Εκκλησιαστικού Κυττάρου που ονομάζεται Ενορία.
Στη σύγχρονη καθημερινότητα, με την πολυεπίπεδη εξέλιξη και την πολυπλοκότητα των σχέσεων, η διακονία του Εκκλησιαστικού Συμβούλου ή Επιτρόπου διαφέρει από αυτό που ήταν παλαιότερα. Πρέπει να γίνει συνειδητή η αυξανόμενη ευθύνη, όχι μόνο έναντι της κοινωνίας των πολιτών. Ευθύνη, η οποία δεν εξαντλείται σε πνευματικό επίπεδο, αλλά παρεκτείνεται σε νομικό, σε ηθικό και κοινωνικό. Ουσιαστικά στις μέρες μας, ο Εκκλησιαστικός Επίτροπος καλείται να είναι διαρκώς έτοιμος για να δώσει "λόγον παντί των αιτούντι".
[...]
(από τον πρόλογο του βιβλίου)