Γιατί άραγε ο πατριωτισμός, ο σεβασμός στο "εθνικό" παρελθόν και τα εμβλήματά του παραμένουν ακίνητα στην τύρβη της ζωής και των γεγονότων; Γιατί ακόμα και το σαρωτικό κύμα της παγκοσμιοποίησης, αντί να προκαλέσει τον μαρασμό των εθνικιστικών αισθημάτων, κατάφερε να τα οξύνει; Πώς συμβαίνει οι λέξεις -και οι έννοιες- οι σχετικές με την πατρίδα, την καταγωγή, τη φυλή και τη θρησκεία να παγώνουν μέσα στο χρόνο; Αν και η σημαιολατρία, η πατριδολατρία, η αρχαιολατρία δεν συνιστούν καινούργια φαινόμενα, αποκτούν πλουσιότερο νόημα σ' αυτή την περίοδο που διανύουμε.
Το βιβλίο, "Για τη σημαία και το έθνος", είναι μια αντίδραση στον εθνικισμό που σήμερα βρίσκεται σε έξαρση στον δυτικό κόσμο, και οι εκδηλώσεις του οποίου πήραν ακραίο και νοσηρό χαρακτήρα μετά την επίθεση "κατά της Δύσης" στις 11 Σεπτεμβρίου 2001. Αναφέρεται συνοπτικά στην ιστορία και την εξέλιξη συλλογικών αισθημάτων και φαντασιώσεων, όπως είναι ο εθνικισμός, καθώς και των ιερών και οσίων τα οποία αυτά χρησιμοποιούν για τη σταθεροποίησή τους. Γίνεται δηλαδή λόγος για την υπόσταση της εθνικής σημαίας ως υπόλειμμα του μιλιταρισμού -επιθετικής ή αμυντικο-επιθετικής φύσεως- καθώς και ως αποτέλεσμα της παραδοσιακής σχολικής και οικογενειακής εκπαίδευσης, όπως και για την "εθνική υπερηφάνεια", για μια επαρχιωτική αντίληψη για την ιστορία, για τον εθνικό "πυρετό" και τη φυλετική ανωτερότητα. Αποτελεί επίσης μια μικρή παρέμβαση στο γεγονός ότι, παράλληλα με ό,τι διαδραματίζεται στη "Δύση", ο εθνικισμός εκφράζεται αναίσχυντα και επιθετικά, τόσο στις ισλαμικές χώρες, όσο και στην Ελλάδα, με αποτέλεσμα τον "πειρασμό του σκοταδισμού".

Εδώ εκτίθενται μερικές ιδέες σχετικές με αυτό το φαινόμενο: τη συλλογική απάτη του εθνικισμού και την εθνική μισαλλοδοξία.