Χιλιάδες χρόνια τέτοια ώρα, το ηλιοβασίλεμα, κι άλλες χιλιάδες χρόνια στους καιρούς που θα'ρθουν, στον όμορφο τόπο θα ρίχνει μαγείας ωραιότητα. Όμως ποτέ, μέσα στο όραμα τούτο, δεν θ' ακουστεί θρήνος βαθύτερος και πόνος πιο πλατύστερνος δεν θα υψωθεί, όσος τώρα τις δυο ακρογιαλιές φραγγελώνει. Μυριάδες οι άνθρωποι ξεσπιτώθηκαν, σκορπίστηκαν όπου μπορούσαν κυνηγημένοι ν' απαγγιάσουν...
... Ο πατέρας στην Χίο. Δυο παιδιά στην Μυτιλήνη. Το μεγάλο στην Γαλλία. Η Μάνα στην Πύλο, ριγμένη, χαμένη.
... Ο πατέρας αιχμάλωτος, τα παιδιά - δυο μικρά αγοράκια - δουλάκια σε μια Τούρκα, η Μάνα δεν θα τα ξαναδεί. Η μεγάλη κόρη στο πηγάδι και η Μάνα τρελή.
... Σώθηκε ο πατέρας. Κουράστηκε να ρωτά για τους αγαπημένους. Κατεβαίνει στην ακρογιαλιά κι ώρες παραλογιάζει, να βλέπει τα κύματα, να βυθομετρά την θάλασσα. Τί απ' όλα στην γη να μοιάζει της ψυχής του;
Αμέτρητες οι ψυχές, αμέτρητες, που χάθηκαν.
Ποιός θα θρηνήσει τ' άδικο. Τις υπέροχες ψυχές των μεγαλόκαρδων αυτών ανθρώπων, ποιός λόγος θα βρεθεί να τις γλυκάνει.
Ως τα σήμερα και πόσα χρόνια ακόμη "οι αναζητήσεις μέσω του Ερυθρού Σταυρού" θα ξεσκεπάζουν ένα δράμα και θα'ναι το μόνο μνημόσυνο στην αγαπημένη τους μνήμη.
...Ασημιώ Τ... αναζητεί την αδελφήν της Μαριγούλα το γένος.... Κατά την Μικρασιατική καταστροφή εσώθησαν υπό αγνώστου και μετέβησαν εις Μυτιλήνην. Μίαν νύκτα η Μαριγούλα εχάθη. Διεδόθη ότι, μητέρα απολέσασσα τα τέκνα της, την έκλεψε και ήλθε εις Αθήνας. Την αναζητεί η αδελφή της Ασημιώ Τ... το γένος... κτλ. ...
Ο Αντώνιος Α... αναζητεί την μητέραν του Ρηνιώ. Η Ρηνιώ Α... απώλεσε τας φρένας και μετεκομίσθη εις Κρατικόν Φρενοκομείον των Αθηνών, τον Μάρτιον του 1923. Έκτοτε αγνοούνται τα ίχνη της. Το νοσοκομείον πιστοποιεί την θεραπείαν της. Παρακαλούνται όσοι γνωρίζουν περί αυτής, να ειδοποιήσουν τον υιόν της μέσω του Ερυθρού Σταυρού.
Ω αγαπημένη πατρίδα... ω τρισαγαπημένε λαέ.
Οι άνθρωποι σου δοκιμάστηκαν κι άγιασαν.