Στη γηραιά ήπειρο και στην Ευρωπαϊκή Ένωση ειδικότερα, στο πέρασμα στον 21ο αιώνα, βασικοί συντελεστές διαμόρφωσης του συστήματος των ευρωπαϊκών αστικών κέντρων -όπως η αυξανόμενη διεθνοποίηση της οικονομίας, βασικές πολιτικές της Ε.Ε., οι τεχνολογίες αιχμής, οι τάσεις απελευθέρωσης στις μεταφορές, στην ενέργεια, στις τηλεπικοινωνίες, η διαχείριση παραδοσιακά ελεγχόμενων από τη διοίκηση τομέων από μικτά σχήματα ιδιωτικού/δημοσίου- μεταλλάσσουν/μετασχηματίζουν ριζικά τη διάρθρωση του ευρωπαϊκού/κοινοτικού εδάφους.

Αφετηρία της προσέγγισης αποτελεί η αρχή, σύμφωνα με την οποία ο αγροτικός και ημιαγροτικός χώρος, η πόλη, η πολεοδομική συνάθροιση, η περιφέρεια, το δίκτυο των αστικών κέντρων, διαμορφώνουν ένα ιδιαίτερα αρθρωμένο και αλληλοεπηρεαζόμενο σύστημα, στενά συνδεδεμένο και αλληλεξαρτώμενο, κόμβο του οποίου αποτελεί το πλέγμα των αστικών κέντρων, και φέροντα οργανισμό το σύστημα μεταφορών και επικοινωνιών.

Στα ανωτέρω επενεργούν οι προαναφερθέντες συντελεστές, οι οποίοι διαμορφώνουν μια νέα διαπλοκή σχέσεων, με τις δυνάμεις που προσδιόριζαν -ακόμα και στην κοντινή μας μεταβιομηχανική πόλη- την εξέλιξη του χώρου.

Η παρούσα έκδοση στοχεύει να αναλύσει τις βασικές αυτές παραμέτρους, να επεξεργαστεί τις αλληλεπιδράσεις τους και να προτείνει στρατηγικές για την πορεία των ευρωπαϊκών πόλεων/αστικών κέντρων/αστικών συστημάτων, στο λυκαυγές του 21ου αιώνα, στο πλαίσιο της ανάπτυξης του κοινοτικού χώρου.

Κύριο άξονα της προτεινόμενης μεθοδολογίας αποτελεί η "γεωχωροταξία" ή η γεωστρατηγική χωροταξία, η σχεδιαστική δηλαδή προσέγγιση, η οποία αποσκοπεί να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις των νέων μορφών εδαφικότητος, που προκύπτουν πρωτίστως από την οικουμενοποίηση των όρων ανταλλαγών κεφαλαίου, τεχνογνωσίας, υπηρεσιών, στελεχών, τεχνολογίας, από τις διεθνείς και εθνικές πολιτικές και τη διάχυση της καινοτομίας στο χώρο.